Een aantal maanden geleden startte ik met heel veel zin op een middelbare school ergens in Nederland. Ik mocht daar de module “OMGAAN MET ELKAAR “ (een weerbaarheidstraining en antipest interventie voor scholen) gaan geven. Ik kwam op een praktijkschool, een school voor kinderen met een licht verstandelijke beperking. Mijn opdracht was: leer de kinderen op een andere manier met elkaar omgaan. Een manier waarop ze respect aan elkaar tonen, waarbij ze weerbaarder worden. En ook heel belangrijk: meer respect krijgen en behouden voor hun lichaam. De hoop van school was dat hierdoor het pittige pest gedrag zou stoppen en dat het onderlinge respect zou gaan groeien.

Ik dacht heel wat te weten over online seksueel experimenteren en sexting. Nee dus. Wat mij steeds meer ging opvallen is dat op school 3 dingen belangrijk zijn :

1.  Komen er naakt foto’s van mij online?
2.  Blijven jongens met hun handen van mijn lichaam af?
3.  Word ik niet tot de grootste slet van de school gebombardeerd?

Elke les kwamen er verhalen los, de leerlingen hadden het nodig om hun “story “ zoals zij het noemden te delen.

En ik luisterde, 10 vrijdagmiddagen lang.

De kinderen vertelden over onveilige situaties op het schoolplein en in het park achter de school. De verhalen die de ronde gaan zijn een belangrijk thema.

Het ging daarbij om intiem contact tussen tieners in het parkje achter school. Online naakt foto’s die worden geplaatst, met alle gevolgen van dien, gezichtsverlies, pesterijen en meisjes die vervolgens als hoer worden bestempeld. Eenmaal een hoer altijd een hoer.

De schaamte, het onbegrip van de omgeving de onzekerheid over hun zijn, en lichaam! Dit gaf zoveel onveiligheid op school dat hierdoor de leerlingen geen ruimte in hun hoofd hadden om nieuwe dingen aan te leren. Ik paste mijn lessen aan en liet het aan de leerlingen over.

Mijn eerste reactie was onrust, onrust over de sociale veiligheid op school, de seksuele integriteit van de meiden, en de eventuele schade die de leerlingen konden oplopen.  Gek genoeg werd mijn paniek ook gelijk weggenomen door de gesprekken die ik voerde. De leerlingen deelden hun geheimen, hoe ze elkaar hielpen en waar ze hulp zochten . De gesprekken werden intiemer, er ontstond vertrouwen.

Ik leerde heel veel:

• Zoals zet nooit je hoofd op een foto ze kunnen je hoofd herkennen maar borsten niet.
• We doen het omdat we soms echt verliefd zijn.
• Ik kan ook nee zeggen maar kies soms voor iets anders gewoon omdat ik het spannend vind.
• Ik bescherm mijn vriendin als ze uit wordt gescholden.
• Ik leerde ook rappers kennen! Rappers die in hun teksten meisjes als hoeren beschrijven. Ik leerde dat dit tof was.
• Ik leerde ook hoe naar het was als het mis ging. Dan zeiden ze “maar Mies ik was het op die foto; zo een stomme fout had ik niet moeten doen”.
•  Ik ben bang , bang voor de reactie van mijn ouders en vrienden. Wat vinden ze nu van mij? Ik ga het niet vertellen, aan niemand! Ik wil mijn ouders niet teleurstellen.
• Blijf ik mijn vriendinnen houden?
•  En; hij deed alleen zo aardig om een foto te krijgen om stoer te doen.

Maar wat de gesprekken met de meiden mij vooral leerde was het gegeven dat zij zichzelf staande kunnen houden in de seksuele internet jungle.

Tegelijkertijd hebben ze ons als ouders en docenten ook keihard nodig.

• Ze hebben ons nodig om te praten over naaktfoto’s en andere vormen van seksualiteit op het internet.
• Ze hebben ons nodig om heel vaak te horen dat ze waardevol zijn en dat hun lichaam dat ook is
• Ze hebben geen veroordeling nodig wanneer ze een fout maken, maar wel duidelijk grenzen
• Ze hebben ons nodig om te begrijpen dat het verkennen van je seksualiteit anno 2018 vaak online gebeurt maar dat je wel je hoofd erbij moeten houden
• Ze hebben ons nodig om zich beschermd te voelen juist op de momenten dat ze hun eigen grenzen niet goed kunnen bewaken en ze domme impulsieve acties ondernemen.

Op een dag begrijpen ze het, op een dag respecteren ze hopelijk hun eigen lichaam en dat van een ander. Maar tijdens de puberteit hebben ze ouders en docenten keihard nodig. Ook wanneer we de rappers met bijzondere teksten niet begrijpen.

Michanou